یزید از آدمهای شام و کوفه، آجر ساخته بود و ساختمانی بلند هوی و هوس و اعمال ضد انسانی خودش را بالا برده بود؛ شاید کسی فکر نمی کرد که این بنای محکم و با تلنگری بلرزد و با شلیک واژه ها تکان بخورد و ساکنان آن را بترساند. اما همین بازماندگان واقعه کربلا که برای زجر کشیدن و اذیت شدن، اسیر شده بودند، اما با روحیه بلند و رسالت مندی عاشورایی، هرکدام با شعر و نثر و خطابه، نشان دادند که در اسارت آنها، رسالت عظیمی نهفته بوده و چالش ها را تبدیل به فرصت کردند با استفاده از شهادت امام حسین ع و یاران او، ندای حق طلبی، عدالت خواهی و آزادگی قربانیان عاشورا را به مردمان خفته ای آن روز رساندند و ثبت تاریخ کردند. امام سجاد ع با این که از کربلا تا کوفه و از کوفه تا دمشق، سرهای شهدا را دیده بود و اشک ریخته بود، با آنهم، وضعیت رقت بار عاشورا و اسارت. نتوانست او را از ظلم ستیزی باز دارد. این درس و الگوی بزرگی برای پیروان و شیعیان است که هرسال عاشورا را چنان عاطفی ساخته اند که انگار هیچ صدایی برای عدالت خواهی شنیده نمی شود و فقط گریه و تیغ و قمه و. برجسته کردن جنبه عاطفی عاشورا، انحراف آشکار از خطی است که امام حسین رسم کرده است و نمی توان این راه را راه امام سجاد و زینب نام گذاشت.
امام ,عاشورا ,کربلا ,امام سجاد ,عدالت خواهی ,امام حسین منبع
درباره این سایت